Salama

Salama!
Of 'hallo'! Ja ja, ik leer elke week wel een Malagassisch woordje. Het is voor de patiënten fijn om in hun eigen taal begroet te worden. Het is voor de mensen op straat verrassend; Ah, you speak Malagassisch! Mmh, 'a kely'; een beetje ;-). Want het zijn maar vijf woordjes die ik nu ken. Dit betekend ook dat ik nu al op de helft van deze periode ben. Wat gaat de tijd snel! Niet eerder zo lang van huis geweest en dan nu het gevoel dat ik er al veel langer ben. De tweede helft zal nog sneller gaan. Het gaat goed met me (tsara). Vorige week heb ik een paar dagdiensten achter elkaar gehad. Goed om er in te komen, want daarvoor had ik alleen nog maar avond- of nachtdienst gehad. Ik had een locale nurse bij me om te begeleiden. Voor mijn gevoel was ik nu leerling af en mocht ik werkbegeleider zijn. Artsen en verpleegkundigen worden hier getraind in de zorg omtrent de VVF patiënten en krijgen onderwijs. Hierdoor kan deze zorg doorgaan als Mercy Ships het land verlaat.
Zaterdag ben ik met Geke uit Nederland naar het Ivoloina park geweest. Dit ligt 12 kilometer ten noorden van Toamasina. Een natuurreservaat waar je diverse planten- en diersoorten kunt bekijken. Madagaskar staat bekend om zijn flora en fauna. We genoten van de prachtige natuur en hebben er heerlijk gewandeld. De bulten die ik daar op liep, nam ik dan maar voor lief. In het warme en vochtige gebied zaten veel muggen.Tja, ik had geen deet gebruikt. Eigen schuld, dikke bult! Er was een gebouw waar kinderen in het Frans les kregen over de natuur. Ik ben maar snel doorgelopen, omdat ze door ons afgeleid werden. In het restaurantje, voor zover je die ruimte zo kon noemen, ontmoette ik een dagwerker van ons. Op zijn vrije dagen werkt hij daar. Vaak hebben ze meerdere baantjes, daar ze anders niet voldoende geld hebben om hun familie te onderhouden. Onze taxichauffeur had, zoals afgesproken die paar uur daar op ons gewacht. Hij zei het dat niet erg te vinden, want het waren vrienden die daar werkten. Uiteraard heeft hij ook gewacht om zijn geld te krijgen.
Het laatste stukje zijn we met een pousse pousse gegaan. Een fietsriksja. De mensen hiervan zijn echt arm. Het voelt koloniaal dat iemand helemaal bezweet in deze hitte twee volwassenen vervoerd. Het zijn soms afstanden die ik in Nederland gewoon zou lopen. Ze zijn blij dat ze kunnen werken, omdat ze dan geld verdienen. Om deze reden, kiezen we meestal bewust voor dit vervoersmiddel.
Zaterdagmiddag een stadswandeling gedaan. Iemand verzorgde een rondleiding. We werden gewezen op de plekjes waar we beter niet konden komen (een deel van het strand en bepaalde restaurantjes vanwege de prostitutie), of waar juist wel. Ik weet nu waar het lekkerste ijs van de stad te verkrijgen is :p.
Vanmorgen ben ik mee geweest met de rondleiding door het Hope Centre. Ik was er al wel geweest met de dress ceremonie, maar er is meer. Op de OBF afdeling loop ik even langs een patiënt die vorige week nog op mijn afdeling lag. In het gebouw waar ook het HOPE center (het grote patiëntenverblijf) is gevestigd, bevindt zich ook de tandartskliniek van Mercy Ships. Elke maandag en donderdag staan er honderden mensen in de rij om een afspraak te kunnen krijgen bij een tandarts. De meesten hebben pijn en andere problemen aan hun gebit en nog nooit een tandarts gezien. De mensen eten hier veel suiker. Volgens het dentalteam zijn er in dit land meer tandheelkundige problemen dan in andere landen waar Mercy Ships was. Ook aan de tandartsstoel werkt een vertaler die meteen assisteert bij de verrichtingen.
Zowel bij het HOPE center als bij de Africa Mercy worden kinderen met klompvoeten behandeld. Tegelijkertijd worden plaatselijke gezondheidszorgwerkers getraind in het toepassen van de Ponseti-methode, gipsbehandelingen waarbij geen operatie nodig is. Hier hebben we ook een kijkje genomen. Mooi om het resultaat te zien bij een baby waar het gips af was gehaald. Huilende baby's, niet eens omdat het pijnlijk is, maar meer omdat alles vreemd is. Terwijl het kind aan de borst ligt, wordt het gips aangebracht.
In het ziekenhuiscomplex waar het HOPE Center is gevestigd, wordt in kleinere gebouwen training gegeven. Ook is Mercy Ships daar bezig een ruimte in te richten voor biomedische training, gebruik en onderhoud van medische apparatuur.
Vorige week heb ik mijn eerste kaart gehad. Ik was aangenaam verrast! Op dit moment bedenk ik me dat ik gisteren weer een mail kreeg dat er post voor me is. Ik ga het snel halen voordat het kantoor weer gesloten is! Aah, wat een verrassing, een paar kaarten! Het doet me goed dat er op opa's verjaardag aan me is gedacht. Ik zit hier met een big smile alles open te maken en te lezen. Ik heb niet meer genoeg magneten voor de muur. Dus ik haal een paar kaarten die voor vertrek gestuurd zijn af, zodat ik deze op kan hangen.
Echt heel erg bedankt allemaal!!