Trip naar Mahambo

Vorige week had ik een moment dat ik het even moeilijk had. Ik had geen heimwee hoor. Maar de verhalen van de patiënten grepen me gewoon aan. Je doet je werk en je ziet en hoort van alles, maar ik leek alles normaal te vinden.
Dan is het heerlijk om met iemand een bakje koffie te gaan drinken aan het strand en je verhaal te doen. Om er vervolgens weer tegen aan te kunnen.
Op de afdeling liggen in de ene zaal de VVF vrouwen en aan de andere kant de patiënten van de plastische chirurgie. Daar is het erg gehorig. Spelende kinderen, of een enorm gekrijs als de moeders de oefeningen doen bij hun kinderen die contracturen hebben tgv de brandwonden.
Dinsdag ben ik een nachtje weg geweest, met Annerieke, Francina en haar vriend en mijn collega Anouschka uit Belgie. We gingen naar Mahambo, een mooi strand, gelegen in een baai met wat huisjes en een restaurant.
We om acht uur met een busje bij de poort buiten de haven opgehaald.
Onderweg werd er af en toe gestopt om wat vracht mee te nemen. Geen idee wat er in die grote zakken zat die bovenop het dak gingen. Een stuk verder werd er gepraat met een vrouw die het vertrek naast haar huis in dook. Na een poosje kwam ze naar buiten met een groot wit konijn wat ze aan zn poten omhoog hield. Het konijn leefde nog en ging natuurlijk niet op het dak.. wij waren al bang dat het konijn door de bus heen zou rennen, maar het werd in een rieten tasje gedaan en de bijrijder heeft het bij zich gehouden.
Het regende 's morgens. Dat doet het 's morgens wel vaker hier, dus we dachten dat het wel droog zou worden. Toen we aan het einde van de morgen aan kwamen was het nog niet droog en toen we naar bed gingen regende het nog. Desondanks hebben we ons prima vermaakt. Gezellig met spelletjes, of lekker met een boek. In het restaurant waar we aten, zaten we droog. Het was open zodat we zicht hadden op het strand. Er kwam zelfs een lemur op bezoek! Het was heerlijk om even weg te zijn van het schip. Geen Mercy Ships mensen en geen gebruik van wifi. Ik had echt een vakantiegevoel! De volgende morgen scheen gelukkig de zon en heb ik om acht uur al een duik genomen in de oceaan. Het water was redelijk schoon en niet koud. Na het ontbijt zijn we een wandeling gaan maken over het strand. Op de terugweg hebben we in Foulpoint een fort bezocht. Dit werd gebouwd door koning Radama en diende als toevluchtsoord voor de mensen om te ontsnappen aan de slavenhandelaars. Vanuit het fort konden de mensen via een tunnel het woud in verder vluchten.
De terugweg duurde ook weer twee en een half uur. Opnieuw viel het me op wat een enome kuilen er in de weg zitten. Het is de enige weg, er zijn geen zijwegen. Het was ooit geasfalteerd, maar het wordt blijkbaar niet bijgehouden of bijgewerkt. Er loopt van alles op en langs de weg, schoolkinderen of koeien. We kwamen zelfs in een begrafenisstoet terecht. Het hele dorp loopt dan uit. Ze denken dat ze hiermee hun voorouders vereren. Hoewel veel mensen in Madagaskar christen zijn, is er ook veel bijgelovigheid.

Het einde van deze periode aan boord komt in zicht. Nog één hele week werken. Ik heb al een mooi officieel certificaat ontvangen, maar ik ben nog niet klaar. Net als bij mijn komst moet ik nu ook weer van alles doen. Assessment invullen, eindevaluatiegesprek etc. Ze willen van alles van me. Zelfs mijn bloed, dus ik ben weer een halve kilo lichter :-) Vanmorgen kwam iemand van het lab op de afdeling bij me langs. Of ik vanmiddag even bloed wilde geven, want ze hebben mijn bloed nodig. Ja, Sanquin zorgt hier niet voor de bloedvoorziening. We moeten het hier hebben van de eigen medewerkers. Ik werd goed afgeleid, want ik als verpleegkundige vond die dikke naald ook niet zo fijn. Gelukkig was het snel klaar. Ik had het goed gedaan en kreeg een sticker en een flesje cola om bij te komen ;-) Op een grote wereldkaart mocht ik een stipje zetten bij land van afkomst met paraaf en datum. Nou is Nederland al een stipje op de kaart, vergeleken met de andere landen. Als ze collega's vragen hoe ver ik van mijn familie woon, moeten ze lachen als ik zeg dat een uur rijden niet dichtbij is. Collega's uit de USA rijden soms vier uur of meer voor ze bij hun familie zijn. Mensen uit Madagaskar weten Nederland niet altijd te liggen. Ligt dat in Amerika vroeg pas iemand? Maar er zijn ook mensen die gelijk over de voetbal beginnen.

Vanmiddag heb ik weer de tweewekelijkse dress ceremonie bijgewoond. De speciale viering die elke twee weken gehouden wordt voor de vrouwen om te vieren dat ze hersteld zijn van hun urine verlies. In week 2 heb ik hier meer over geschreven.
Een van de verhalen was ontroerend. Dat was toen één van vrouwen die ondanks dat de operatie niet het herstel had gegeven waar ze op had gehoopt, toch graag mee wilde doen met de ceremonie. Ook zij kreeg een mooie jurk, hoed en sieraden en kwam naar voren. Dapper stond ze voor de hele groep en vertelde wat God voor haar had betekend in de afgelopen weken dat ze opgenomen was geweest.
Na vier jaar urineverlies was ook zij naar het schip gekomen voor een operatie met de hoop dat ze zou worden genezen van haar probleem. Een operatie bleek niet het gewenste resultaat te hebben. Maar ondanks de enorme teleurstelling die ze te verwerken kreeg, getuigde ze dat ze tijdens haar verblijf niet de lichamelijk genezing had gekregen, maar wel een innerlijke geestelijke genezing en dat ze dankbaar was dat ze zoveel liefde had ontvangen van de mensen die haar geholpen en begeleid hadden. En vooral dat ze mocht ontdekken dat er een God is die altijd bij haar is.