Kinderafdeling, dovenschool en machinekamer
Door: Agnes
Blijf op de hoogte en volg Agnes
27 Januari 2016 | Madagascar, Toamasina
Er is inderdaad weer genoeg te vertellen. Dan heb ik nog niet eens gezegd dat we pas vanaf dek 7 een haai zagen. Oei.... Het was maar een kleintje hoor.
Vanaf zaterdag heb ik op een andere verpleegafdeling gewerkt. Tanja is toen vertrokken, dus ik mocht de Nederlandse lege plaats innemen, haha. Ik denk dat het eerder kwam, omdat daar een zieke collega was. Goed voor mijn ervaring. Op die afdeling zag ik veel andere dingen. Geen VVF vrouwen :-). Hier liggen veel andere ingrepen. De patiënten met Maxillofacial krijgen hele andere zorg. Deze operatie zie ik als een combinatie van plastisch chirurgie, kno- en kaakchirurgie. Ik ben daar bezig met drains, verbandwissel, sondevoeding en mondzorg. De eerste keer dat ik een man had met zo'n groot verband om zijn hoofd heen, vond ik het spannend toen ik het er af moest halen. Wat zal ik aantreffen? Maar er zat een prachtige wond op zijn kin. Er heeft transplantatie plaats gevonden met behulp van heupbot. Daar zat ook een wond, maar die is al dicht. Ik gaf de man een spiegel om het resultaat te beoordelen. Als ik de foto bekijk van voor de ingreep, zie ik het verschil...
Ook baby's die aan een hazenlip geopereerd zijn liggen er. Ik had de zorg voor een schattige baby van 9 maanden met een cleft lip/ hazenlip. Die moest ik flesvoeding geven en wegen. De medicijnen gaf ik in vloeibare vorm. Ik verwisselde de steristrips onder de neus en die dag ging het kindje na instructies te hebben gegeven aan de moeder, met ontslag. Soms voelde ik me op deze afdeling zo klungelig. Ik ben er allemaal minder bedreven in dan de kinderverpleegkundigen die er rond lopen.
Daarnaast had ik de zorg voor een meisje van 13 met een gat in het gehemelte waar een corrigerende ingreep was verricht, wat het eten en praten weer mogelijk maakt. Die dag werd het gaas uit haar gehemelte verwijderd. Ze had nog niet veel eetlust. De huig en keelamandelen zijn verwijderd. Dat ze pijn heeft is niet raar.
Bepaalde dingen klinken misschien wat medisch en soms een beetje eng, maar het is ook erg gezellig in het hospital.
En ja, er wordt dagelijks gezongen. Iedere morgen verzorgd de chaplaincy (soort dienst pastorale zorg) worship op zaal. Er wordt een stukje gelezen, gebeden en uiteraard gezongen. Dit is in het Malagassisch. Dus ik versta het niet ;-). Maar de patiënten zingen graag mee. 's Middags komen ze ook nog wel eens zingend met de gitaar langs op de gang. Het hoort er allemaal bij hier. Tussendoor komen zij ook op zaal om met de mensen een praatje te maken en er vinden counselinggesprekken plaats.
Op zondag verzorgen zij de kerkdienst in het hospital. Dit is op een verpleegafdeling waar een paar rijen stoelen zijn neergezet achter de bedden.
Maandag ben ik met mijn Belgische buurvrouw een stadswandeling gaan doen. Door een mooi park gelopen en door een deel van de stad wat ik nog niet eerder gezien had. Ze is 67 jaar, maar ze liet me wel lopen zeg!
Gisteren was er een heel mager jongetje op de afdeling met een bepaald syndroom die ik voor moest voorbereiden. Hij had bijna geen oor en geen kin. Daar werd een reconstructie gedaan met rib en een flap van de hoofdhuid. Daarna was de moeder in tranen. Het is ook niet niks, als je kind een grote operatie van vier uur heeft en dan ben je ook nog eens in een totaal vreemde omgeving...
Gisteravond ben ik mee geweest naar de kinderafdeling van het lokale ziekenhuis. De omstandigheden zijn daar wel anders. Geen airco, ramen open, veel familie erbij. Ze moeten zelf hun eten meenemen en klaar maken. De was moeten ze zelf doen, maar ook de zorg voor hun kind. De verpleegkundige doet de medicijnen, maar niet veel andere dingen. (Die heeft de familie ook eerst zelf moeten betalen). De kindersterfte in dit land is hoog. Er lagen veel baby's. Vaak met een tropische ziekte, zoals malaria of gele koorts. Als ze er liggen omdat ze hoesten is er grote kans dat het vanwege TB is. Er was ook kindje met difterie. Ongelofelijk dat moeder en kind hier gewoon op zaal lagen. Dat zou in Nederland wel anders zijn! We hebben tegen onze vertaler gezegd dat hij beter geen hand kon geven aan deze patiënt.
We deelden presentjes uit in de vorm van een beer en een kaart en als we toestemming kregen, hebben we met ze gebeden. Op een andere zaal zag ik familieleden staan met bedrukte gezichten. Toen dacht ik al; dit is niet goed. De baby van zes maanden oud was zojuist overleden. Zo triest... Als er eerder of betere zorg was gegeven, dan had het hoogstwaarschijnlijk niet hoeven te sterven.
Het doet me goed om te zien hoeveel liefde de ouders voor hun kinderen hebben. Ja en dan kom ik weer terug op mijn eigen hospitaalschip weer het vrij westers is en goede zorg geleverd kan worden.. .
Vanmiddag ben ik mee geweest naar de dovenschool. Uiteraard willen ze allemaal een handje van je hebben als je aankomt en ze willen graag naast je zitten. Wij moesten voorin komen staan om ons voor te stellen. Drie van ons zes waren er al een keer geweest. De kinderen zijn erg slim en je krijgt een tweede 'naam'. Ze maken een gebaar van een bepaald kenmerk. Dat kan een sieraad of kledingstuk zijn. De knijper in mijn haar vonden ze voor mij typerend. Na het verhaal over het gouden kalf uit Exodus gingen we een knutselwerkje doen. Van klei werd er een zebu gemaakt. Het is een rund met een grote bult vlak achter zijn kop. Deze zie je hier in de omgeving, zelfs op het strand. Het vlees schijnt erg lekker te zijn.
Na het knutselen hebben we nog een balspel met ze gedaan. Het ging er wild aan toe. Er werd veel geduwd en getrokken aan elkaar, maar dat is ook hun manier van communiceren.
Aan het einde van de middag heb ik nog een rondleiding gekregen door de machinekamer van ons schip. Het was er een herrie en warm. Maar ik vond het allemaal erg indrukwekkend! Tja, er komt veel bij kijken om alles draaiende te houden...
Het is weer een heel verhaal. Als er vragen zijn, hoor ik het wel :-).
Hartelijke groeten vanaf de Africa Mercy!
Vanaf zaterdag heb ik op een andere verpleegafdeling gewerkt. Tanja is toen vertrokken, dus ik mocht de Nederlandse lege plaats innemen, haha. Ik denk dat het eerder kwam, omdat daar een zieke collega was. Goed voor mijn ervaring. Op die afdeling zag ik veel andere dingen. Geen VVF vrouwen :-). Hier liggen veel andere ingrepen. De patiënten met Maxillofacial krijgen hele andere zorg. Deze operatie zie ik als een combinatie van plastisch chirurgie, kno- en kaakchirurgie. Ik ben daar bezig met drains, verbandwissel, sondevoeding en mondzorg. De eerste keer dat ik een man had met zo'n groot verband om zijn hoofd heen, vond ik het spannend toen ik het er af moest halen. Wat zal ik aantreffen? Maar er zat een prachtige wond op zijn kin. Er heeft transplantatie plaats gevonden met behulp van heupbot. Daar zat ook een wond, maar die is al dicht. Ik gaf de man een spiegel om het resultaat te beoordelen. Als ik de foto bekijk van voor de ingreep, zie ik het verschil...
Ook baby's die aan een hazenlip geopereerd zijn liggen er. Ik had de zorg voor een schattige baby van 9 maanden met een cleft lip/ hazenlip. Die moest ik flesvoeding geven en wegen. De medicijnen gaf ik in vloeibare vorm. Ik verwisselde de steristrips onder de neus en die dag ging het kindje na instructies te hebben gegeven aan de moeder, met ontslag. Soms voelde ik me op deze afdeling zo klungelig. Ik ben er allemaal minder bedreven in dan de kinderverpleegkundigen die er rond lopen.
Daarnaast had ik de zorg voor een meisje van 13 met een gat in het gehemelte waar een corrigerende ingreep was verricht, wat het eten en praten weer mogelijk maakt. Die dag werd het gaas uit haar gehemelte verwijderd. Ze had nog niet veel eetlust. De huig en keelamandelen zijn verwijderd. Dat ze pijn heeft is niet raar.
Bepaalde dingen klinken misschien wat medisch en soms een beetje eng, maar het is ook erg gezellig in het hospital.
En ja, er wordt dagelijks gezongen. Iedere morgen verzorgd de chaplaincy (soort dienst pastorale zorg) worship op zaal. Er wordt een stukje gelezen, gebeden en uiteraard gezongen. Dit is in het Malagassisch. Dus ik versta het niet ;-). Maar de patiënten zingen graag mee. 's Middags komen ze ook nog wel eens zingend met de gitaar langs op de gang. Het hoort er allemaal bij hier. Tussendoor komen zij ook op zaal om met de mensen een praatje te maken en er vinden counselinggesprekken plaats.
Op zondag verzorgen zij de kerkdienst in het hospital. Dit is op een verpleegafdeling waar een paar rijen stoelen zijn neergezet achter de bedden.
Maandag ben ik met mijn Belgische buurvrouw een stadswandeling gaan doen. Door een mooi park gelopen en door een deel van de stad wat ik nog niet eerder gezien had. Ze is 67 jaar, maar ze liet me wel lopen zeg!
Gisteren was er een heel mager jongetje op de afdeling met een bepaald syndroom die ik voor moest voorbereiden. Hij had bijna geen oor en geen kin. Daar werd een reconstructie gedaan met rib en een flap van de hoofdhuid. Daarna was de moeder in tranen. Het is ook niet niks, als je kind een grote operatie van vier uur heeft en dan ben je ook nog eens in een totaal vreemde omgeving...
Gisteravond ben ik mee geweest naar de kinderafdeling van het lokale ziekenhuis. De omstandigheden zijn daar wel anders. Geen airco, ramen open, veel familie erbij. Ze moeten zelf hun eten meenemen en klaar maken. De was moeten ze zelf doen, maar ook de zorg voor hun kind. De verpleegkundige doet de medicijnen, maar niet veel andere dingen. (Die heeft de familie ook eerst zelf moeten betalen). De kindersterfte in dit land is hoog. Er lagen veel baby's. Vaak met een tropische ziekte, zoals malaria of gele koorts. Als ze er liggen omdat ze hoesten is er grote kans dat het vanwege TB is. Er was ook kindje met difterie. Ongelofelijk dat moeder en kind hier gewoon op zaal lagen. Dat zou in Nederland wel anders zijn! We hebben tegen onze vertaler gezegd dat hij beter geen hand kon geven aan deze patiënt.
We deelden presentjes uit in de vorm van een beer en een kaart en als we toestemming kregen, hebben we met ze gebeden. Op een andere zaal zag ik familieleden staan met bedrukte gezichten. Toen dacht ik al; dit is niet goed. De baby van zes maanden oud was zojuist overleden. Zo triest... Als er eerder of betere zorg was gegeven, dan had het hoogstwaarschijnlijk niet hoeven te sterven.
Het doet me goed om te zien hoeveel liefde de ouders voor hun kinderen hebben. Ja en dan kom ik weer terug op mijn eigen hospitaalschip weer het vrij westers is en goede zorg geleverd kan worden.. .
Vanmiddag ben ik mee geweest naar de dovenschool. Uiteraard willen ze allemaal een handje van je hebben als je aankomt en ze willen graag naast je zitten. Wij moesten voorin komen staan om ons voor te stellen. Drie van ons zes waren er al een keer geweest. De kinderen zijn erg slim en je krijgt een tweede 'naam'. Ze maken een gebaar van een bepaald kenmerk. Dat kan een sieraad of kledingstuk zijn. De knijper in mijn haar vonden ze voor mij typerend. Na het verhaal over het gouden kalf uit Exodus gingen we een knutselwerkje doen. Van klei werd er een zebu gemaakt. Het is een rund met een grote bult vlak achter zijn kop. Deze zie je hier in de omgeving, zelfs op het strand. Het vlees schijnt erg lekker te zijn.
Na het knutselen hebben we nog een balspel met ze gedaan. Het ging er wild aan toe. Er werd veel geduwd en getrokken aan elkaar, maar dat is ook hun manier van communiceren.
Aan het einde van de middag heb ik nog een rondleiding gekregen door de machinekamer van ons schip. Het was er een herrie en warm. Maar ik vond het allemaal erg indrukwekkend! Tja, er komt veel bij kijken om alles draaiende te houden...
Het is weer een heel verhaal. Als er vragen zijn, hoor ik het wel :-).
Hartelijke groeten vanaf de Africa Mercy!
-
27 Januari 2016 - 22:14
Jacqueline:
Hoi Agnes,
Ik heb weer enorm genoten van je verslag. Het blijft een indrukwekkend verhaal om te lezen.
Wat lijkt het me fijn om zoveel mensen te kunnen helpen.
Ik wens je nog een fijne tijd in Madagaskar.
Jacqueline
-
28 Januari 2016 - 01:43
Jessica:
Hoi Aggie,
Ik had je al even niet kunnen volgen.. maar nu weer een paar mooie verhalen kunnen lezen zeg, het blijft even boeiend.. en soms maak je er je eigen voorstelling van tijdens het lezen van hoe het moet zijn ;)
Wat gaat de tijd snel voor je meid! nog maar een paar weekjes en je komt al terug.. Suc6 en veel plezier nog!!
Liefs xxx Jessica
-
28 Januari 2016 - 10:02
Liesbeth Blom:
Leuk verhaal weer, Agnes! Geniet nog van de periode die je nog hebt op het schip! Groetjes, Liesbeth -
28 Januari 2016 - 15:12
Wilma D:
Hoi Agnes
Wat een boeiend verhaal weer,wat een ervaring doe je daar op zeg!! Wat zal het straks weer vreemd zijn in het ziekenhuis,maar je hebt nu wel heel veel kennis van veel verschillende specialisme,geniet nog van de resterende tijd! Lieve groet Wilma D -
28 Januari 2016 - 16:40
Arja:
Bedankt voor je verhaal weer, leuk om te lezen! -
03 Februari 2016 - 21:24
Nel En Corrie:
Ha die Agnes, wat een prachtige verhalen heb je gescheven wat heb je al veel mee gemaakt. En zelfs zit je tijd er al bijna op in Madagaskar. Nog een paar goede weken en een veilige reis naar huis. Maar hier wil jij nog niet over nadenken, denk ik!
Lieve groet, Nel en Corrie -
04 Februari 2016 - 14:32
Maarten:
Hallo Agnes,
Ik ben blij dat jij je verhalen gewoon in het Nederlands schijft en niet in het Malagassisch ;-)
Leuk en boeiend om te lezen. Geweldig zoals jij daar bezig mag zijn, dankbaar werk ! Ik zou me zo maar voor kunnen stellen dat als je straks weer terug bent in Nederland, je de medische zorg hier met wat andere bogen bekijkt en deze ervaringen je nooit meer los laten.
Ik wens je nog een hele goede tijd en een veilige overtocht naar huis tzt.
Hartelijke groet,
Maarten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
